Kredyty frankowe

Oferujemy kompleksowe prowadzenie tzw. spraw frankowych, tj. dotyczących unieważnienia bądź odfrankowienia umowy o kredyt denominowany lub indeksowany w szczególności do waluty franka szwajcarskiego.

Od czego zacząć spór z bankiem?

Bezpłatna analiza umowy
Podpisanie umowy z kancelarią
Złożenie pozwu
Prowadzenie sprawy
Uzyskanie rozstrzygnięcia

Zapewniamy bezpłatną analizę umowy kredytu

Podczas bezpośredniego spotkania w siedzibie kancelarii dokonujemy analizy umowy w zakresie występowania w niej klauzul abuzywnych (niedozwolonych), jak również możliwych korzyści w przypadku wygrania sprawy oraz kalkulacji kosztów postępowania.

Istnieje możliwość poddania umowy analizie w formie zdalnej, poprzez przesłanie dokumentów na poniższy adres e-mail:[email protected].

Do złożenia pozwu będziemy potrzebować zaświadczenia z banku. W celu przyśpieszenia postępowania oraz uzyskania wiedzy, co do ilości spłaconych rat, złóż wniosek do banku – wzór zaświadczenia o wysokości spłaconego kredytu.

Jakie roszczenia przysługują kredytobiorcom?

W przypadku kredytów indeksowanych, roszczenia kredytobiorców dotyczą unieważniania, ewentualnie odfrankowienia umowy kredytowej.

W przypadku posiadania kredytu denominowanego, przeważająca część orzecznictwa, wskazuje na zasadność roszczenia o unieważnienie umowy kredytowej.

Jakie są skutki poszczególnych żądań?

W przypadku unieważnienia umowy:

umowa jest uważana za nieistniejącą
bank zwraca Ci wszystkie uiszczone dotychczas raty i opłaty dodatkowe
bank może się domagać zwrotu wyłącznie wypłaconej Ci kwoty w złotówkach

W przypadku odfrankowienie umowy:

umowa dalej jest kontynuowana, ale jako kredyt w złotych polskich oprocentowany stawką LIBOR
bank zwraca Ci kwotę nadpłaconych do tej pory rat
zmniejsza się Twoja rata oraz saldo zadłużenia

Czym różni się kredyt denominowany od indeksowanego?

Z punktu widzenia polskiego systemu prawnego, można wyróżnić trzy rodzaje kredytów, w których występuje (w różnych rolach) waluta obca: indeksowany, denominowany i walutowy.

W kredycie indeksowanym kwota kredytu jest podana w walucie krajowej i w tej walucie zostaje wypłacona, ale zostaje przeliczona na walutę obcą według klauzuli umownej, opartej również na kursie kupna tej waluty obowiązującym w dniu uruchomienia kredytu, przy czym spłata kredytu następuje w walucie krajowej.

W kredycie denominowanym kwota kredytu jest wyrażona w walucie obcej, a zostaje wypłacona w walucie krajowej, według klauzuli umownej, opartej na kursie kupna waluty obcej obowiązującym w dniu uruchomienia kredytu, zaś spłata kredytu następuje w walucie krajowej.

Z kolei w kredycie walutowym kwota kredytu jest wyrażona w walucie obcej i spłata również jest dokonywana w tej walucie. Tylko w tym ostatnim wypadku roszczenie kredytobiorcy w stosunku do kredytodawcy jest wyrażone w walucie obcej, tj. kredytobiorca może żądać od kredytodawcy wypłaty kwoty kredytu w walucie obcej. W dwóch pozostałych wypadkach żądanie kredytobiorcy w stosunku do kredytodawcy w zakresie spełnienia świadczenia (czyli wypłaty kwoty kredytu) dotyczy wyłącznie waluty krajowej. [Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2020 r. I CSK 556/18, LEX nr 3126114]

Przykładowa klauzula kredytu denominowanego:

„Bank udziela kredytobiorcy kredytu w kwocie (…) CHF na okres(…) miesięcy. Kredyt zostanie wypłacony w ciągu trzech dni roboczych w kwocie (…) PLN, co stanowi kwotę (…) CHF przeliczoną według kursu z dnia (…)”.

„Kwota udzielonego kredytu (…) CHF. Kredyt jest wypłacany w walucie polskiej na finansowanie zobowiązań w rzeczypospolitej Polskiej.” PKAO BP SA

Przykładowa klauzula kredytu indeksowanego:

„Bank udziela kredytobiorcy kredytu w kwocie (…) PLN indeksowanego kursem CHF, na warunkach określonych w umowie (…). GE Money Bank SA (następca: BPH SA)

„Bank udziela kredytobiorcy kredytu w kwocie (…) PLN denominowanego (waloryzowanego) w walucie CHF, na okres (…). Kwota kredytu denominowanego (waloryzowanego) w CHF lub transz kredytu zostanie określona wg. kursu kupna dewiz dla wyżej wymienionej waluty zgodnie z tabelą kursów obowiązującą w banku w dniu wykorzystania kredytu lub transzy kredytu”. Kredyt Bank SA (następca Santander SA).

Przykładowe klauzul tzw. waloryzacyjnych zawartych w umowach kredytowych:

„Kredyt jest indeksowany do CHF/USD/EUR, po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna CHF/USD/EUR według Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązującej w Banku Millennium w dniu uruchomienia kredytu lub transzy” Bank Millennium SA w Warszawie

„Raty kapitałowo-odsetkowe oraz raty odsetkowe spłacane są w złotych po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży CHF z tabeli kursowej BRE Banku S.A. obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50” BRE BANK SA w Warszawie

„Kwota kredytu denominowanego (waloryzowanego) w CHF lub transz kredytu zostanie określona wg. kursu kupna dewiz dla wyżej wymienionej waluty zgodnie z tabelą kursów obowiązującą w banku w dniu wykorzystania kredytu lub transzy kredytu”. Kredyt Bank SA (następca Santander SA).

„Kredyt wykorzystywany jest w złotych, przy jednoczesnym przeliczaniu kwoty kredytu według kursu kupna dewiz dla CHF zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu”. Kredyt Bank SA (następca Santander SA).

Podstawa prawna dochodzenia roszczeń kredytobiorców

Podstawą prawną dochodzenia roszczeń jest przede wszystkim art. 385[1] i następne k.c. o niedozwolonych postanowieniach umownych w obrocie z konsumentami.

Zgodnie z art. 385[1] § 1 postanowienia umowy zawieranej z konsumentem _nie uzgodnione indywidualnie,_nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (art. 385[1] § 3 k.c.).

Mając na uwadze powyższe, aby uznać dane postanowienie umowy za niewiążące zgodnie z art. 385[1] § 1 kc, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

umowa została zawarta z konsumentem;
postanowienie umowy nie było uzgodnione indywidualnie;
postanowienie umowy kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy;
postanowienie umowy nie dotyczy głównych świadczeń stron, takich jak cena czy wynagrodzenie (chyba że nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny).

Zarówno oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami, jak również oceny, czy postanowienie kształtuje prawa i obowiązki w sposób rażąco naruszający interesy konsumenta, dokonuje się w chwili zawarcia umowy.

Abuzywność klauzul waloryzacyjnych w umowach kredytów frankowych, wynika przede wszystkim z tego, że klauzule te nie odwoływały się do obiektywnych wskaźników, na które każda ze stron miała wpływ. W klauzulach tych pozostawiona została bankowi swoboda w kształtowaniu wysokości zobowiązania kredytobiorców, poprzez odesłanie do tabeli kursów ustalanej przez bank. Tabela kursów banku stanowi jedyne źródło informacji o wysokości kursów walut stosowanych na potrzeby umowy o kredyt, przy czym kredytobiorcy nie mają żadnej możliwości weryfikacji w oparciu o obiektywne kryteria, według których kurs ten został ustalony. Kredytobiorcy nie są w stanie samodzielnie oszacować wysokości swojego zobowiązania, co świadczy o braku transparentności tych postanowień. Ponadto Bank uwzględniał inny kurs CHF przy przeliczaniu wartości wypłaconego kredytu (kurs kupna) i inny przy obliczaniu wartości rat kapitałowo-odsetkowych (kurs sprzedaży). Tym samym kredytobiorcy zostali obciążeni dodatkowymi, nieuzasadnionymi kosztami, wynikającymi z różnic pomiędzy kursem kupna i sprzedaży. Stanowi to niejako dodatkowy zarobek banku, ukrytą prowizję, której kredytobiorcy nie byli w stanie oszacować.

Podstawa prawna zwrotu świadczeń kredytobiorców

Nieważność umowy kredytowej powoduje, że dotychczas spełnione przez kredytobiorców świadczenia dokonane w wykonaniu umowy należy uznać jako nienależne, co skutkuje obowiązkiem ich zwrotu przez bank w całości na podstawie art 410 § 1 i 2 kc w związku z art. 405 kc z art. 58 § 1 kc.

Norma prawna wyrażona w art. 410 § 2 kc stanowi, że świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

W przypadku odfrankowienia, tj. w sytuacji gdy Sąd uzna, że kredytobiorców nie wiążą niedozwolone postanowienia umowne, ale umowa może dalej być kontynuowana, nie ma podstawy spłacania rat z użyciem klauzuli waloryzacyjnej (niedozwolonych postanowień), a dotychczas uiszczone raty spełnione ponad wartość rat kredytu, do których kredytobiorcy byliby zobowiązani, gdyby spłacali kredyt z pominięciem abuzywnych postanowień, jest świadczeniem spełnionym bez podstawy prawnej, co rodzi obowiązek banku do zwrotu nienależnie zapłaconej części świadczenia na podstawie art. 410 § 1 i 2 kc w związku z art. 405 kc i z art. 385[1] § 1 kc.

Czy postępowanie sądowe jest niezbędne?

W celu dochodzenia roszczeń o unieważnienie umowy kredytu, czy też jej odfrankowienie, bank nie dokonuje sam automatycznego frankowania, czy też unieważnienia umowy, dlatego droga sądowa jest niezbędna.

Czy ugoda może być opłacalna kredytobiorcom?

Propozycje ugodowe banku warto skonsultować z prawnikiem i dokonać oszacowania korzyści, jakie są możliwe do osiągnięcia w drodze procesu sądowego, czy też zawarcia ugody. Zawarcie ugody z bankiem zazwyczaj opatrzone jest klauzulą zrzeczenia roszczeń, z tego względu nie jest możliwe wytoczenie powództwa o przedmiot ugody w przyszłości.

Koszty sądowe

Poza kosztami profesjonalnego pełnomocnika, powód ponosi koszty opłaty sądowej, która wynosi nie więcej niż 1.000 zł (art. 13 UKSC). W toku postępowania sądowego, w przypadku powołania przez sąd dowodu z opinii biegłego, może istnieć potrzeba uiszczenia zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego za dokonanie wyliczeń (koszt około 1.000. – 3.000 zł).