WIBOR pod lupą TSUE

Czekamy na ważny wyrok TSUE w sprawie C-471/24 (PKO BP). Trybunał Sprawiedliwości UE rozpatrzy niesamowicie istotne pytanie prejudycjalne dla wszystkich posiadaczy kredytów opartych o WIBOR:

Pytania prejudycjalne nr 1

1) Czy art. 1 ust. 2 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że pozwala on na badanie postanowień umownych dotyczących zmiennego oprocentowania w oparciu o wskaźnik referencyjny WIBOR?

Sąd krajowy zwrócił się do Trybunału z pytaniem, czy zapisy umowy dotyczące zmiennego oprocentowania w oparciu o wskaźnik WIBOR w ogóle mogą być badane pod kątem abuzywności na gruncie unijnej dyrektywy 93/13/EWG.

To bardzo istotne, ponieważ art. 1 ust. 2 tej dyrektywy wyłącza spod kontroli niektóre klauzule – te, które „odzwierciedlają bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa”. W przypadku kredytów opartych o WIBOR mamy jednak poważne wątpliwości: polskie prawo nie nakłada wprost obowiązku wskazywania właśnie tego wskaźnika przy ustalaniu oprocentowania. Ustawodawca mówi jedynie o użyciu „wskaźnika referencyjnego”, a nie konkretnie o WIBOR.

Podobnie wypowiedział się TSUE w sprawie C-125/18, podkreślając, że jeżeli prawo nie wymaga stosowania konkretnego wskaźnika, zapisy umowne odnoszące się do oprocentowania podlegają kontroli pod kątem ochrony konsumentów.

To oznacza, że bardzo możliwe jest, iż Trybunał potwierdzi prawo konsumentów do kwestionowania postanowień umownych o WIBOR na zasadach dyrektywy 93/13. Szczególnie podkreślić należy, że ochrona konsumenta nie może zostać ograniczona tam, gdzie obowiązek stosowania konkretnego wskaźnika (np. WIBOR) nie został jednoznacznie narzucony przez prawo.

Na odpowiedź TSUE czeka dziś wielu kredytobiorców, którym zależy na możliwości skutecznej obrony swoich praw w relacji z bankami. Będziemy informować o rozstrzygnięciu orzeczenia i jego konsekwencjach dla kredytobiorców w Polsce!